Πέμπτη 17 Νοεμβρίου 2016

Η ΕΞΕΡΓΕΣΗ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ ΜΕ ΤΗ ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΜΑΤΙΑ




Μαθητές και οικοδόμοι σύσσωμοι στον αγώνα. 



 Σήμερα καταθέτοντας σαν γυναίκα όπου οι περιστάσεις και η τύχη την οδήγησαν κι όχι τόσο η συνειδητή επίταξη, για να αντιταχθεί μαζί με πάρα πολλούς άλλους στην αμερικανοντυμένη μαυρίλα της χούντας που έδερνε  από άκρη σε άκρη τον τόπο, ώστε η παρουσία μου να είναι για τρεις ημέρες μέσα στο Πολυτεχνείο και να βιώσω όλο το χρονικό της εξέγερσης.

Κοντά επτά χρόνια, η ζωή του κάθε Έλληνα (ακόμα κι αυτών που στήριζαν το χουντικό καθεστώς) κυβερνιόταν από έντονο φόβο, ένα συνεχόμενο βαρύ φόβο καθώς θα μπορούσαν αυθαίρετα κάποιοι -από την μια στιγμή στην άλλη- να του άλλαζαν ριζικά τη ζωή.
Εξορίες, φυλακίσεις, ξυλοδαρμοί, κατατρεγμοί και πολλά άλλα γιατί απλά μπορούσε να σου άρεσε το δημοκρατικό καθεστώς…

Η οικογένεια μου αλλά κι εγώ ποτέ δεν είμαστε ένθερμοι ακόλουθοι/εραστές του κουμμουνισμού, οι βλέψεις μας και οι ψυχές μας πέταγαν προς τη δημοκρατία, την μόνη ελευθερία του ανθρώπου.

Το Πολυτεχνείο (η κατάληψη, ο αγώνας και η εξέγερση) δεν ήταν η Μαρία Δαμανάκη, ούτε κι όσοι κοίταξαν επιδέξια να εξαργυρώσουν τον αγώνα τους υπέρ της Δημοκρατίας, για μια θέση στα πολιτικά δρώμενα της χώρας.
Οι φοιτητές, οι οικοδόμοι, οι Μεγαρίτες αγρότες αλλά και  όσοι άλλοι εξεγέρθηκαν διότι αυθαίρετα οι χουντικοί είχαν εισβάλει στη ζωή τους και τους την είχαν κάμει κομμάτια.   
΄
Έχω χρόνια να πάω στην γιορτή και την πορεία, ούτε και φέτος θα πάω, δεν είναι ότι τη νοιώθω σαν πανηγύρι (όπως λέγουν κάποιοι), είναι ότι κάτι ‘’κωλόπαιδα’’ (πιθανόν κατευθυνόμενα), αμαυρώνουν, ξανά όμοια με τους φασίστες, το μήνυμα της ηρωικότητας όσων αγάπησαν την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ .   


1 σχόλιο: